دلم به چشم تو آمد به دودمان سیاه

ز قید زلف تو پرهیز می کند دل من

زبان برید قلم راز من هویدا کرد

فغان که صومعه گیران دورنگ و زّراقند

شبی دراز به باید که من بپردازم

چو خط سبز تو بگرفت طرف چشمه نوش

نشان خال تو بر دل نگاشت ابن حسام