حرصت آن نیست که مرگش ز هوس وادارد

زین چمن برگ گلی نیست نگرداند رنگ

همه از جلوه به انداز تغافل زده ایم

جاده در دامن صحرای ملامت چاکی ست

دم تیغ تو نشد منفعل ازکشتن ما

سایهٔ گم شده محو نظر خورشید است

لاله در دامن این دشت به توفان زده است

مقصد نالهٔ دل از من مدهوش مپرس

منکر وحشت ما سوخته جانان نشوی

ما و من نغمهٔ قانون خیال است اینج

لفظ گل کرده ای آیینهٔ معنی برگیر

رهرو از رنج سفر چاره ندارد بیدل