شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۹۲۵
بیدل دهلوی
بیدل دهلوی( غزلیات )
56

غزل شمارهٔ ۹۲۵

به روی آن جهان جلوه ، یک عالم نقاب افتد
که چشم خیره بینان در خیال آفتاب افتد
بقدر نفی ما آماده است اثبات یکتایی
کتان چندان که بارش بگسلد در ماهتاب افتد
مریض عشق تدبیر شفا را مرگ می داند
ز بیم سوختن حیف است اگر آتش در آب افتد
دماغ لغزش مستان خجل شد ازفسردنها
نگاهش مایل شوخی ست یارب در شراب افتد
فسون گریهٔ عشاق تاثیر دگر دارد
به فریاد آرد آتش را سرشکی کز کباب افتد
درافتادن به روی یکدگر دور است از آگاهی
ز مژگان هم اگر این اتفاق افتد به خواب افتد
کمال فطرت از سعی ادب غافل نمی باشد
به ضبط خویش افتد هرقدر در رشته تاب افتد
به افسون قبول خلق تاکی هرزه گو باشم
اگر حرفم به خاک افتد دعاها مستجاب افتد
در آن وادی که من از شرم رعنایی عرق دارم
چو ابر از خاک هر گردی که برخیزد در آب افتد
نمی جوشند گوهرطینتان با موج این دریا
برون می افتد از خط نقطه ای کان انتخاب افتد
به خود پرداختن هم بر نمی دارد دماغ اینجا
صفای طبع انسانی که در فکر دواب افتد
چه امکان ست بی تاثیری افسون محبت را
پر پروانه گر بالین کنی آتش به خواب افتد
به این هستی ز اسباب دگر تهمت مکش بیدل
نفس کم نیست آن باری که بر دوش حباب افتد