شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۸۸۹
بیدل دهلوی
بیدل دهلوی( غزلیات )
145

غزل شمارهٔ ۸۸۹

عمری ست که در حسرت آن لعل گهر موج
دل می زندم بر مژه از خون جگر موج
گر شوخی زلفت فکند سایه به دریا
از آب روان دسته کند سنبل تر موج
د ر حسرت آن طره شبگون عجبی نیست
کز چاک دلی شانه زند فیض سحر موج
آنجا که کند جلوه ات ایجاد تحیر
در جوهرآیینه زند سعی نظر موج
مشکل که برد ره به دلت نالهٔ عاشق
در طبع گهر ربشه دواند چقدر موج
بی مطلبی آیینهٔ آرام نفسهاست
دارد ز صفا جامهٔ احرام گهر موج
مطرب نفست زمزمهٔ لعل که دارد
در نالهٔ نی می زند امروز شکر موج
وحشت مده از دست به افسانهٔ راحت
زین بحر کسی صرفه نبرده ست مگر موج
آفت هوس غیری و غافل که در این بحر
بر زورق آسایش خویش است خطر موج
از خلوت دل شوخی اوهام برون نیست
در بحر شکسته ست پر و بال سفر موج
فریاد که جز حسرت ازین ورطه نبردیم
تا چند زند دامن دریا به کمر موج
بید ل کرم از طینت ممسک نتوان خواست
چون بحر به ساحل نتراود زگهر موج