که گداخت جوهر رنگ و بو به فشار غنچه نشستنت

چقدر گره به دل افکند خم و پیچ رشته گسستنت

نرسیده نشئهٔ همتی ز ترنگ ذوق شکستنت

ننشست رنگ تاملی چوشراربرزخ جستنت

نفسی که زخمه به تار زد که نبود اشارهٔ رستنت

که فریب موج گهر مخور ز دو روزه آبله بستنت

جگر ستمزده خون شود ز حیای سینه نخستنت