گر همه گل بود خون خود به دامان کرد و رفت

نالهٔ بلبل عبث تخمی پریشان کرد و رفت

خندهٔ شادی همان وقف گریبان کرد و رفت

شمع در شبگیر فرصت طرفه سامان کرد و رفت

دود آهم عالمی را سنبلستان کرد ورفت

عبرت کم فرصتیها سخت احسان کرد و رفت

خانهٔ دل بر سر ره بود ویران کرد و رفت

آنقدر فرصت که طوف چشم حیران کرد و رفت

خودنمایی زین لباسم نیز عریان کرد و رفت

کاغذ آتش زده باری چراغان کرد و رفت

یاس می نالد که اینجا هیچ نتوان کرد و رفت

قطره خونی بود چندین بارتوفان کرد و رفت