رنگم درین چمن به هوس پر زننده نیست

عمری ست موج گوهر ما آرمیده است

افتاده ایم در قدم رهروان بس است

گرد نیازم از سرکویت کجا روم

حسرت به نام بوسه عبث فال می زند

از حرص بی قناعتی خاکیان مپرس

بگذار تا هوس پر و بالی زند به هم

می تازد از قفای هم اجزای کاینات

چون سایه باش یک قلم آیینهٔ نیاز

چون صبح این دری که به رویت گشوده اند

ای بیکسی بنال به دردی که خون شوی

بیدل چه انتظار وکدام آرزوی وصل