آرایش بلندی دامن به چین خوش است

گل گو ببال ریشه همان با زمین خوش است

گر وارسند کندن کوه از نگین خوش است

افسون موم با هوس انگبین خوش است

جزوهم غیر هرچه شود دلنشین خوش است

سرو تو مصرعی ست که در هر زمین خوش است

دست رسا به کوتهی آستین خوش است

ای محرم حیاکف پا از جبین خوش است

زان خانه ای که می روی از خویش زین خوش است

زین رنج بال و پر قفس آهنین خوش است

گفت آن سری که سجده ندارد چنین خوش است

رسم ادب درآینه داران دین خوش است