ربشهٔ دانهٔ زنجیر صداست

عالمی پا به گل و سر به هواست

طوق قمری همه دم سرونماست

چشم واکردن ما ترک حیاست

آبله زیر قدم هم رسواست

دست و پای همه مشتاق حناست

عمرها شد گهر از بحر جداست

آتش سنگ به فکر میناست

خط اگر جلوه دهد دورنماست

درد نایابی مطلب همه جاست

آنچه برداردت از خویش عصاست

رشتهٔ حسرت این عقد رساست

اگر امرور نباشد فرداست

سوختن باز در این بزم کجاست

جز دل ما دو جهان در بر ماست