تا قیامت می روم در سایهٔ مژگان به خواب

ناله ام چون موج گوهر نیست جز زیر نقاب

خاک بر جا ماندهٔ من آبرو دارد خطاب

از نفس چون فلس ماهی رنگ می بندد حباب

بر بساط سایه همچون کوه سنگین است خواب

هیچ نتوان کرد از خورشید تابان انتخاب

می شود برباد رفتن خیمهٔ ما را طناب

چشمهٔ آیینه موجی دارد از عرض سراب

بر خیال پوچ می نازد دعای مستجاب

ایستادن سنگ را مشکل بود برروی آب

روزنی در خانهٔ زین نیست جزچشم رکاب

حیرت آیینه هم اززنگ می خواهد نقاب

در سوادکشور ما سایه دارد آفتاب