69
غزل شمارهٔ ۳۱۵
ای موجزن بهار خیالت ز سینه ها
جوش پری نشسته برون ز ابگینه ها
جور ته ر پنبه کارگلستان داغ دل
تیغت زبان ده دهن زخم سینه ها
سودایی تو با گهر تاج خسروان
جوید ز جوش آبلهٔ پا قرینه ها
ازفضل ورحمت تولب رشک می گزد
بر ناخن شکسته کلید خزینه ها
در خرقهٔ نیازگدایان درگهت
نازد به شوخی پر طاووس پینه ها
نازکدلان باغ تو چون شبنم سحر
برروی برگ گل شکنند آبگینه ها
در قلزم خیال تو نتوان کنار جست
خلقی در آب آینه دارد سفینه ها
دل را محبت تو همان خاکسار داشت
ویرانه را غنا نرسد از دفینه ها
چوبیدل آنکه مهررخت دلنشین اوست
نقش نگین نمی شودش حرف کینه ها