89
غزل شمارهٔ ۳۱۳
ای فدای جلوهٔ مستانه ات میخانه ها
گرد سرگردیدهٔ چشمت خط پیمانه ها
سوخت باهم برق بی پروایی عشق غیور
خواب چشم شمع و بالین پر پروانه ها
گردباد ایجادکرد آخر به صحرای جنون
بر هوا پیچیدن موی سر دیوانه ها
رازعشق ازدل برون افتاد و رسوایی کشید
شد پریشان گنج تا غافل شد از ویرانه ها
عاقبت در زلف خوبان جای آرایش نماند
تخته گردید از هجوم دل دکان شانه ها
تا رسد خوابی به فریاد دماغ ما چوشمع
تا سحر زین انجمن باید شنید افسانه ها
جوهرکین خنده می چیند به سیمای حسد
نیست برهم خوردن شمشیر بی دندانه ها
تاطبایع نیست مألوف ، انجمن ویرانه است
ناقص افتدخوشه چون بی ربط بالددانه ها
خلق گرمی داشت شرم چشم پرخاشی نبود
عرصهٔ شطرنج شداز بی دری این خانه ها
نا توانی قطع کن بیدل ز ابنای زمان
آشنای کس نگردند این حیا بیگانه ها