42
غزل شمارهٔ ۲۶۰۱
عالم و این تردماغیهای جاه
شبنمی پاشید بر مشتی گیاه
مرگ غافل نیست از صید نفس
آتش از خس برنمی دارد نگاه
سرزمین شعله کاران گلخن است
کشت ما را دود می باشد گیاه
زندگانی از نفس جان می کند
عمرها شد می کشم یوسف ز چاه
ناامیدی فتح باب عشرت است
خنده لب وا می کند از حرف آه
ای زبان لافت افسون سلوک
باشد از مقراض مشکل قطع راه
باده روشن مشربی وانگاه دُرد؟
پرتو خورشید و مه ، وانگه سیاه
بی زبانی از خجالت رستن است
عذر تا باقیست می بالد گناه
جستجو آیینه دار مقصد است
می شوی منزل اگر افتی به راه
نازکن گر فکر خویشت ره نزد
ازگریبان غافلی بشکن کلاه
نرخ بازارکرم نشکستنی ست
گر دلت چیزی نخواهد عذر خواه
بیدل از غفلت کسی را چاره نیست
سایه ای دارد گدا تا پادشاه