نگه به حیرت گداخت اما نکرد روشن سواد مژگان

چه طاقت آیینهٔ تو بودن ازین که داریم چشم حیران

بجز غبار خیال لیلی کجاست آهو درین بیابان

چو بال طاووس هر چه دیدم ز بیضه اش داشت گل به دامان

دل غباری و صد چمن گل ، نگاه موری و صد چراغان

هوس چه مقدارکرد خرمن تبسم کندم از لب نان

گرفتم ای مور پر بر آری کجاست کیف کف سلیمان

چو ابر تا کی بلند رفتن عرق کن و این غبار بنشان

به بوسه گاه بیاض گردن زدور لب می گزد گریبان