زنجیری حیاست به موج گهر فغان

افعی گزیده می رمد از شکل ربسمان

گل را چو شبنم آب شود خنده در دهان

بر دل رسد چو تیر خطا گردد از نشان

محمل کشید بر سر تبخالم استخوان

عمریست می خورم دم شمشیر خونفشان

مشت غبار من به سلام چمن رسان

گردون مرا به بی نفسی کرد امتحان

گاه خرام تیر نفس می زند کمان

افکنده است خاک هم از بیخودی عنان

یکسر غبار گردش رنگست آسمان

منزل کجاست گر نبود جاده در میان

تا آبرو چو شمع نریزی به ناودان

از موج بحر تشنه لبی می کشد زبان

بر حیرت است زورق ما بیخودان روان