شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۲۳۴۰
بیدل دهلوی
بیدل دهلوی( غزلیات )
35

غزل شمارهٔ ۲۳۴۰

سایه وار از نارسایان جهان غربتیم
شخص طاقت رفته وما نقش پای طاقتیم
عجزبینش جوهر ما را به خاک افکنده است
یک مژه گر چشم برداریم گرد فطرتیم
دامن افشاندن ز اسباب جهان بی مدار
آنقدرها نیست اما اندکی بی جرأتیم
هیچکس چون شمع داغ بی تمیزیها مباد
سر به جیب و پا به دامن درتلاش راحتیم
حرص بر خوان قناعت هم همان خون می خورد
میهمانان غناییم و فضولی قسمتیم
زبن وبالی کز وفاق حاضران گل می کند
همچو یاد رفتگان آیینه دار عبرتیم
رفت ایامی که عزلت آبروی ناز داشت
این زمان از اختلاط این و آن بی حرمتیم
همچو مینایی نمی از جبههٔ ما کم نشد
آب می گردیم اما انفعال خجلتیم
با همه نومیدی اقبال سیه بختان رساست
چون شب عصیان ز مشتاقان صبح رحمتیم
خواه عالم نقش بند و خواه عنقاکن خیال
در دماغ خامهٔ نقاش موی صورتیم
نیم چشمک خانه روشن کردنی داریم و هیچ
چون شرر بیدل چراغ دودمان فرصتیم