58
غزل شمارهٔ ۲۲۸۸
دعوت تنزیه حسن بی مثالی می کنم
گر زنم آیینه صیقل خانه خالی می کنم
سجده ره همچون قدم آخر به جایی می برد
پا گر از رفتار ماند جبهه مالی می کنم
پرتو مه هم برون هاله دارد گرد و من
گرد خود می گردم و ضبط حوالی می کنم
عمرها شد در شبستان تماشاگاه دهر
سیر این نه پرده فانوس خیالی می کنم
لاله وگل منتظر باشند و من همچون چنار
یک چراغان در بهار کهنه سالی می کنم
ننگم انجام غنا از فقر من پوشیده نیست
چینی ام هر چند دل باشد سفالی می کنم
شرم دارد جرات من از ملایم طینتان
آتشم گر پنبه می بندد زگالی می کنم
پوچ بافیهای جا هم گر شود موی دماغ
پشمهای کنده بسیار است قالی می کنم
می زنم مژگان به هم تا رنگ امکان بشکند
گاهگاهی اینقدر بی اعتدالی می کنم
زندگی لیلیست مجنونانه باید زیستن
تا دمی دارد نفس ناز غزالی می کنم
شمع در محمل نمی داند کجا باید نشست
در گداز خویش جای خویش خالی می کنم
پیری ام بیدل به هر مو بست مضمون خمی
بعد از این ترتیب دیوان هلالی می کنم