جوهر تیغ که گل کرده ست از آیینه ام

حصن سنگینیست گرد خرقهٔ پشمینه ام

تازه شد از خاک گشتن کسوت پارینه ام

امتحان دل عبث وا می شکافد سینه ام

خانه بر دوش تماشای تو چون آیینه ام

ای بسا گوهر که گردید آب در گنجینه ام

بخیه ها بر روی کار افتاد لیک از پینه ام

روشن است از آتش یاقوت دود کینه ام

جام تا در گردش آمد شنبه است آدینه ام

می کند گل از گریبان حسرت دیرینه ام