چون گل امشب تا گریبان گل به دامان کرده ام

بال و پر رنگ از نوای عندلیبان کرده ام

آینه در دستم و تمثال پنهان کرده ام

سیر مینایی دگر در طاق نسیان کرده ام

هر گه از خود رفته ام سیر چراغان کرده ام

آنقدر پوشیده ام خود را که عریان کرده ام

خانهٔ آیینه ای دارم که ویران کرده ام

بهر یک لب خنده چندین اشک نقصان کرده ام

سوده ام دستی که همت را پشیمان کرده ام

از فضولی خویش را در دشت مهمان کرده ام

گفت وقتی گریه بر عاجز گیاهان کرده ام

نرگسستان چشمکی خس پوش مژگان کرده ام