شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۱۸۴۷
بیدل دهلوی
بیدل دهلوی( غزلیات )
106

غزل شمارهٔ ۱۸۴۷

خلقی است شمع وار در این قحط جای فیض
قانع به اشک و آه ز آب و هوای فیض
بیهوده بر ترانهٔ وهم و گمان مپیچ
قانون این بساط ندارد نوای فیض
از صبح این چمن نکشی ساغر فریب
خمیازه موج می زند از خنده های فیض
نام کرم اگر شنوی در جهان بس است
اینجا گذشته است ز عنقا همای فیض
حشر هوس ز شور کرم گرد می کند
امن است هرکجا به میان نیست پای فیض
اقبال ظلم پایه به اوجی رسانده است
کانجا نمی رسد ز ضعیفی دعای فیض
چشمت ز خواب باز نگردیده صبح رفت
ترسم زگریه وانکشی خونبهای فیض
گرد حقیقتی به نظر عرضه می دهند
تا چشم کیست قابل این توتیای فیض
از دود آه منصب داغ جنون بلند
گلزار غیر ابر ندارد لوای فیض
عمری ست درکمینگه ساز خموشی ام
چین کرده است ناله کمند رسای فیض
آخر به خواب مرگ کشد صبح پیریت
افسون لغزش مژه دارد صفای فیض
آغوش صبح می کند اینجا وداع شب
بیدل بقدر نفی تو خالیست جای فیض