46
غزل شمارهٔ ۱۳۲۸
فرصت انشایان هستی گر تکلف کرده اند
سکته مقداری در این مصرع توقف کرده اند
از مآل زندگی جمعی که دارند آگهی
کارهای عالم از دست تأسف کرده اند
هستی و امید جمعیت جنون وهم کیست
عافیت دارد چراغی کز نفس پف کرده اند
در مزاج خلق بیکاری هوس می پرورد
غافلان نام فضولی را تصوف کرده اند
گشته اند آنهاکه در هنگامهٔ اغراض پیر
موسفیدی را به روی زندگی تف کرده اند
در حقیقت اتحاد کفر و ایمان ثابت است
اندکی از بدگمانی ها، تخلف کرده اند
حسن یکتا کارگاه شوخی تمثال نیست
اینقدر آیینه پردازان تصرف کرده اند
بیدل از خوبان همین آیین استغنا خوش است
بر حیا ظلم است اگر با کس تلطف کرده اند