67
غزل شمارهٔ ۱۲۹۳
دلدار رفت و دیده به حیرت دچار ماند
با ما نشان برگ گلی زان بهار ماند
خمیازه سنج تهمت عیش رمیده ایم
می آنقدر نبود که رنج خمار ماند
از برگ گل درین چمن وحشت آبیار
خواهد پری ز طایر رنگ بهار ماند
یاسم نداد رخصت اظهار ناله ای
چندن شکست دل که نفس در غبار ماند
آگاهیم سراغ تسلی نمی دهد
از جوهر آب آینه ام موجدار ماند
غفلت به نازبالش گل داد تکیه ام
پای به خواب رفتهٔ من در نگار ماند
آنجا که من ز دست نفس عجز می کشم
دست هر!ر سنگ به زیر شرار ماند
باید به فرصت طربم خون گریستن
تمثال رفت وآینه تهمت شکار ماند
یعقوب وار چشم سفیدی شکوفه کرد
با من همین گل از چمن انتظار ماند
بیدل از آن بهار که توفان جلوه داشت
رنگم شکست و آینه ای در کنار ماند