تا پری به عرض آمد موج شیشه عریان شد

جلوه اش جهانی را محو بیخودیها کرد

خاک من به یاد آورد چهره عرقناکش

کوشش زمینگیرم برعروج بینش تاخت

وحشتم درین محفل شوخی سپندی داشت

انفعال هستی را من عیار افسوسم

امتحان آفاتم رنگ طاقت دل ریخت

زین چمن به هر رنگم سیر آگهی مفت است

سازگردن افرازی رنج هرزه گردی داشت

داغ درد شو بیدل کز گداز بی حاصل