من و پرفشانی حسرتی ، که ز نامه گل به سری رسد

به بر تو نامه بر خودم ، اگرم چو رنگ پری رسد

برویم در پی ات آنقدر که به ما ز ما خبری رسد

تب موج ما نبری گمان ، که به سکتهٔ گهری رسد

مگر التماس گداز من به قبول شیشه گری رسد

نرسم اگر من ناتوان ، سخنم به موکمری رسد

عفف سگی به سگی خورد، لگد خری به خری رسد

به هزار خون تپد از الم ، که رگی به نیشتری رسد

تو اگر ز خود روی اینچنین به تو از تو خوبتری رسد

ز قد خمیده شنیده ام ، که چو حلقه شد به دری رسد

چه قیامت است بر آن هنرکه به همچو بی هنری رسد