دل مپرسید چرا سوخته یا می سوزد

برق آن جلوه گراین است که من می بینم

سوز عشق و دل افسرده زاهد هیهات

اثر از نالهٔ ارباب هوس بیزار است

غره صبر مباشید کزین لاله رخان

برق سودای تو در پرده اندیشهٔ ما

رشحهٔ فیض قناعت بطلب کاتش حرص

ساز هستی که حریفان نفسش می خوانند

ای شرر ترک هوس گیر که تا دم زده ای

کیست پرسد ز نمکدان لب او بیدل