ز عشق خوبروبان حصاری

حصاری شد دلم در سینهٔ تنگ

ز هر سو پیش چشمم اندر آید

به باری ، چند ازینان شکوه رانم

از اینان با دل من بر، فسون کرد

بتی کرده دل جمعی گرفتار

به جایش غمگساری دارم و او

ازیرا داده زلف بی قرارش

کنون ز اندیشهٔ آن سعتری زلف

کجا ناساز گشتی زو مرا کار

به من نامهربان گر شد چه حاصل