زد پنجه وپنج پنجه ام برتن

یاربم نکرد زور سرپنجه

شد لاشهٔ عمر پیر و فرسوده

خندان خندان جوانیم دزدید

گریان گشتم ز پیری و خندید

برخاست جوانی از برم گریان

آن یک به هزار نعمت آماده

آن رفت و نهاد بیم باد افراه

از پای فتادم و نیاسودند

ایام نهفت آب و رنگم را

مویم به مثال صبح روشن شد

هیهات ، جوانیا کجا رفتی

داد تو ندادم آن همایون روز

بودم سرمست قوت بازو

نه لابهٔ رستمم در آن مستی

ناگاه زکید زال گردون ، زد

اینک منم اوفتاده در دامی

هر روز کسالتی شود پیدا

یکسو رده بسته شش نر و ماده

یوحا صفتان که لقمه ای سازند

وز سوی دگر به غر و غر بانو

درمانده شوم به بلده ای کانجاست

ور نام پسر نهی حبیب الله

افتاده به جلد ملک دزدی چند

در عرضهٔ خرد به نرخ ارزن ، سیم

جوسنگ ترازوبش کم از خردل

ناخوانده کتب ز هیچ باب الا

نه از در بزم و بذله و جوشش

نه جان کس از زبانشان مأمون

افشانده نمک به خشک ریش ما

نگرفته ز هیچ وقعتی عبرت

خیزند به دعوی و کنند اصرار

از دفتر حکمت و ادب رفته است

مقیاس تمیز خائن از خادم

طاعت نبرد ز اوستا شاگرد

روزی که جوان و نامجو بودم

و امروز که پیر گشته ام گویند

ای پیر مرنج کاین جوانان نیز

بی پیر مباد کشور دارا

خوبست که خردسالگان زین پس