سحر گاهان که این مرغ طلایی

ببینمتان به قصد خودنمایی

فشاند پر ز روی برج خاور

کشیده سر ز پشت شیشهٔ در

کشیده عاشقانه بر زمین دم

نوید عشق آید زان ترنم

نواهای لطیف آسمانی

دمادم با زبان بی زبانی

که بگشایم در آن آشیان من

رود از خانه سوی کوی و برزن

چو من بر رویتان بگشایم اندر

به گردون دوخته پر، یک به دیگر

به زعم مردمان باستانی

بگیرید اوج و گردید آسمانی

وگر مانید بس بی آب و دانه

بجز دلکش سرود عاشقانه

کف اندر کف زنان و رقص رقصان

که اینجا نیست جز من هیچ انسان

من اینجا بهرتان افشانم ارزن

به است از دیدن مردان برزن