آن مایه بزرگی و آن قبلهٔ انام

صدر جهان، سلالهٔ اقبال، فخر دین

فرمود اشارتی، که مر آن را به طوع و قهر

فرمود تا ز اهل هنر، هر که در سخن

از گفته های خویش رساند به خدمتش

من بنده با دلم به تمنا در آمدم

دل چون بدید صورت حالم، به طبع گفت

هرگز به صورت آمد، بی مایه هیچ چیز؟

از لطف طبع اهل هنر تا به طبع تو

از دست رفته گیر عنان سخن، تو را

گفتم دلا اگر چه سخن هات هست راست

دیر است تا که نیست مرا هیچ گونه، هیچ

با کار بی نظام نباشد سخن به نظم

ای در دلت همیشه هنرها شده مقیم

ننهفته ام ایچ عیب چو پذرفته ام، از آنک

اظهار عیب خود چو به فرمان نمی کنم