عاقل آن باشد که او شاکر بود

هر کهخشم خود فرو خورد ای جوان

آن بود ابلهترین مردمان

وانگهی پندارد آن تاریک رای

گرچه درویشی بود سخت ای پسر

هم که او را نفس سرکش رام شد

در ریاضت نفس بد را گوش مال

هر که خواهد تا سلامت ماند او

مردمان را سر بسر در خواب دان

آنکه رنجاند ترا عذرش پذیر

حق ندارد دوست خلق آزار را

از ستم هر کو دلی را ریش کرد

هر که در بند دل آزاری بود

ای پسر قصد دل آزاری مکن

خاطر کس را مرنجان ای پسر

گر همی خواهی که گردی معتبر

قوت نیکی نداری بد مکن

رو زبان از غیبت مردم ببند

هرکه از غیبت زبانش بسته نیست