بلبل از باد صبا در بوستان

مدتی فریاد و زاری در چمن

کار دنیا این چنین است ای پسر

آمدند آنجا همه مرغان باغ

گریه و زاری همی کردند و آه

عارف مرغان که طوطی نام اوست

تعزیت چون داد بر شاخی نشست

از ملایک تا به انسان و پری

کس نماند در جهان بر روی خاک

ای خوشا آنکس که او چالاک رفت

کی بقا دارد جهان ای بوالهوس

از گل و گلزار و گلشن دور شو

دوست میداری خدا و در دیار

گردن دیو طبیعت را بزن

گر تو در بند هوا باشی مقیم

زهد و تقوی و ورع را کار بند