خواند داود پیامبر شست سال

ای عجب آواز چون برداشتی

باد از رفتن باستادی خموش

آب فارغ از دویدن آمدی

گرچه خوش آوازیش بسیار بود

لاجرم یک آدمی نگریستی

عاقبت چون ضربتی خورد از قدر

نوحهٔ خود را بصحرا شد برون

چون شد آواز خوش او دردناک

هرکه آن آواز بشنیدی ز دور

تا خطاب آمد که ای داود پاک

پیش ازین کس رانمیشد دیده تر

لاجرم اکنون چو کارت اوفتاد

نوحهٔ تو چون برفت ازدرد کار

بود آواز خوشت زین بیشتر

هرچه از دردی هویدا آید آن

ما ز آدم درد دین میخواستیم

او چو مرد درد آمد در سرشت

زن کند رنگی و بوئی اختیار

لاجرم چون اهبطوش آمد خطاب

هرکرا دل در مودت زنده شد

سر نه پیچید از ادب تا زنده بود