پادشاهی بود مجنون را بخواند

گفت چندین درجهان صاحب جمال

پس بتان را خواند از هر سوی او

گفت ای مجنون ببین کاین یک نگار

لیک مجنون سرفکنده بود و بس

پادشاهش گفت آخر درنگر

تا زهم بگشاید آخر مشکلت

از سر دردی زفان مجنون گشاد

گفت شاها عشق لیلی سرفراز

پس گرفته برهنه تیغی بدست

گر بغیر ما کنی یک دم نظر

روی یوسف دیدن و بر زیستن

چون بود دیدار یوسف ماحضر

گر تو خواهی بود مرد اهل راز

زانکه گر جائی نظر خواهی فکند