چهرهٔ گلناریش مانند کاه

نه حلاوت مانده در گفتار او

کاتشم در دل فکندی بیقیاس

هر یکی از بهر کاری بیقرار

چون بگویم چون حجابند این همه

تا ایاز آنجا بماند و پادشاه

چون حجاب خلق برخاست از میان

خویش را بو کز میان بیرون کنم

خلق بود آن دم حجاب این دم منم

نیست روی آنکه بتوان گفت راز

راز من آنگه برون جو شد ز خاک

هر نفس در محو خود بیش آمدند

لاجرم خصمی خود را خاستند