سالک جان پرور عالم فروز

گفت ای زندان محرومان راه

داغ جان خیل مهجوران توئی

جوهر مدقوق را زهر آمدی

آتش عشق تو شد چون مشعله

آن سلاسل گرچه هم اعناق راست

جامهٔ جنگ از چه در پوشیدهٔ

تو ز عشق از بس که آتش یافتی

چند تابی زلف دلبندان نهٔ

ور همه از آرزو سوزی چنین

گر خریدی سوز او تا سوختی

چون تو چندین سوز داری و گداز

زین سخن آتش بدوزخ درفتاد

گفت میسوزم من از اندوه خویش

بر جگر آبم نماند و در جحیم

من دو مغز افتادهام در صد زحیر

زآدمی و سنگ افروزم همه

نه زملکم بیم ونه از مالک است

گر برآرد عاشقی آهی ز دل

چون دلم از خوف خود ناایمن است

این سررشته چو شمع ای اهل راز

تو برو کاین جایگه جای تو نیست

سالک آمد پیش پیر دلفروز

پیر گفتش هست دوزخ بیشکی

خلق میسوزند در وی جمله پاک

گاه بیماریش رنگارنگ نقد

گاه سرما کرده سردی بیشمار

این چنین از عشق دنیا در وله

رنج دنیا جمله در خسران دینست

کس بدنیا در اگر باشد جنید

تا بدین در شاهبازی سر فراز

هرچه آن با تو فرو ناید بخاک