راه بینی سوی آن زن بنگریست

زانک چون ما نیست و می داند به حق

وز که افتادست زین سان نا صبور

داند او تا بر که می باید گریست

روز و شب بنشسته ام ماتم زده

بر که می گریم چو باران زار زار

کز که دور افتاده ام حیران شده

زانکه از گم گشتهٔ خود بوی برد

خون بریخت و کشت در حیرت مرا

بل که هم شد نیز منزل ناپدید

خانهٔ پندار را در گم شدست

چار حد خویش را در گم کند

سر کل در یک نفس دریافتی