که پنهان نیست اینجا راه عشاق

دمادم میرسانم جمله ذرات

پس آنگه از فنایت راز گویم

ز من بشنو تو ای پیر این معانی

بسی ز ایشان تو بشنودی بسی راه

ابا ایشان تو از هر راز گفتی

که تا بگشاید این راز معما

گراندر عشق نبود هیچ تدبیر

همه عشق است اینجا سر باسر

از ایشان میدهد در عشق بازی

ره تاریک هر کس روشن آمد

مگر راهی شود اینجا پدیدار

بدانی صاحب شرع و طریقت

مدان عشق مرا اینجا ببازی

که ما را جان جان اینجا یقین است

که خواهم باختن از عشق خود سر

رهانم من جهان از گفتن بر

بجو آن ره مگر گردی تو واصل

که دیدستم ز خود دیدار مولا

یقین کردم سجود خود در اینجا

بتو میگویم اینجا گاه ای یار

همه ما را غلام و شاه بنگر

تو چون مائی و چون من پاکبازی

حقیقت جسمم و هم نور جانم

ز شوق این یقینم بر سر دار

هر آنکس را که خواهم ره نمایم

ابا خود گویم و از خود شنیدم

ترا من داشته در پایدارم

کنم هر کس که خواهم نیز واصل

که پیدا کردم آدم را درین دم

حقست اینجا که میگوید اناالحق

منم بیشک یقین معبود جمله

درون جمله رازم در نهانی

یقین من حاجت هرکس بدانم

حقست میدان که میگوید یقین حق

کنم با جمله اینجا عشق بازی

که صورت دارم اندر دار معنی

همه نقشند و من دیدار نقاش

چو بستم هم بدست خود شکستم

به هر نقشی که خواهم نقش بندم

منم دانا یقین اندر دل و جان

همه ذرات را تابان کنم من

همه در عشق خود پاسخ نمودم

در اسرار با ایشان بسفتم

نمودستم همه انجام و آغاز

منم بینا ولی سمع و بصر نه

نمود عشقم از این گلشن آمد

نمایم تا بداند صاحب راز

تمام از من کسی خود نیست بیدار

نمود خود به هر آواز گویم

همی گویم در اینجا گه بگفتار

وگردانند زمن حیران بمانند

بمانده در درون پرده اینجا

ولی آخر کنم این پرده بازم

نمایم جملگی گم کرده را باز

که تا کلی بیابد بود بودم

بخون گردانم اینجا جملگی پاک

تمامت آنکه آرم جمله بیرون

رسانم جملگی را در سوی ذات

ولی جان در صفاتم پیش بین است

رساند مر مرا در سوی قربت

چو گردد او ز صورت ناپدیدار

کنم محو و رسانم سوی ذاتم

نظر میکن تو درانجام و آغاز

یقین آن لحظه صاحب راز گردی

بما تا نبود اینجا گه فراقت

ولی در آخرت دیدار مولا

نماند ما و من جز من نماند

تو باشی در یکی شبلی بکل طاق

یکی جزء است آدم تا بدانی

ولی روغن کجا گنجد در این ظرف

کنی اینجا توذات ما نظاره

ز بالای صفات جاودانم

در اینجا گه بکام خود رسیدند

رسیده در بقا و در خدائی

همه چون قطره ایشانند قلزم

نمایم آنکه وصل ماست مشتاق

ورا دیدار خود بخشیم جاوید

ابی صورت سوی ذاتم شتابد

ز ذاتم بود یکتا شد در اینجا

نمود خود چو رفت از این طبیعت

مر این را صد کتب شرح و بیانست

که پیش از مرگ بنمایم ترا باز

نمود ما درین صورت لقا بین

ولی عشاق را روشن نمایم

که میداند که در ما پیش بین است

مرا بین و همه کن ترک و دریاب

که تا کون و مکان آرد سجودت

بسوزان پردههای سال خورده

تماشای همه خلق جهانست

مرا در پرده بنگر ناپدیدار

زبانها جمله در ما گنگ و لال است

در اسرار ما راهست او برد

فرو مانده نهاده سر در اینجا

بسوی ما یقین آورده او راه

که میداند همه راز نهانم

ولیکن عشق بنیادش برانداخت

دگر مر عشق آن ویرانهٔ کرد

چه خواهی کرد آنجا گه قرابه

که باشد کیمیا گنج نهانی

که نور روحها از عکس آنست

که نقد هر چه میخواهی تو داری

بزن بر صورت و سکه بگردان

حقیقت جسم ما جان کن مصفا

که قلب از کیمیا کم از زری نیست

شود قلب توکلی ناپدیدار

تنم شد نیست تا کل هست او شد

که اینجا گه جمال یار پیداست

ولی بنماید این اسرار از ما

اناالحق خود زده در عشق منصور

نموداریست این عضو عیانم

ولیکن من توام در هستی پاک

نمودار است اعیان صورت من

نمودن دروصالت هفت گردون

حقیقت این همه زیبا نمائیم

نمیدانند این خلق نهانی

ز وصل خویشتن عین وصالیم

مکان لامکان گردیده باشیم

دهیم آن را که میخواهیم پاسخ

نمایم بازش اینجا من رخ اینجا

منم جمله نداند ذات من کس

بنور این بیان اینجا رسیدی

یقین عشق است در شرح و بیانم

از اینجاهم یکی بد سوی آغاز

ز عشق خود شدم یکتا در اینجا

یقین منصور در ما پیش بین بود

اناالحق میزنیم و پیش بینم

نه همچون دیگران در بت پرستی

دل ما جان شد و اندر بقایست

یکی بود و یکی در جستجوی است

که اینجا گه شود ناگه مبدل

که آیم سوی ایشان من در این کار

برون در سوی خود گم کرده آورد

مرا از آن عیان عین العیان است

کنم من محو و بنمایم همه ذات

نوشتم خویش و خود خواندم حقیقت

صور افتاد کل راز نهانم

ترا شیخا بگفتم سر مطلق

یقین شبلی چو از وی یافت توفیق

چو او را دید اینجا صاحب اسرار

زبانش لال شد خود بیزبان دید

میان قطره اندر بحر قلزم

نمیگنجد در این اسرار تدبیر

گمانش باالیقین آمد باعزاز

کزو عشاق در شور و فغان بود

در معنی بر عطار باز است

تو هم شبلی صفت حیران بمانی

ابا جان ودل اندر جستجویند