شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
(۱۳) در معنی آن که غیبت گناهی بزرگ است
عطار
عطار( بخش نوزدهم )
90

(۱۳) در معنی آن که غیبت گناهی بزرگ است

چنین نقلست در توراة کان کس
که او غیبت کند، آنگاه ازان پس
ازان توبه کند، آخر کسی اوست
که در صحن بهشتش ره دهد دوست
وگر خود توبه نکند اوّلین کس
که در دوزخ رود او باشد و بس
اگر تیغ زبانش چون زبانه
شود چون رمحِ خطّی راست خانه
نشان راستی دل بوَد آن
که دل را اوّلین منزل بوَد آن
درین مجلس بزرگان جهان را
چو خاموشی شرابی نیست جان را