که در خلوت ز عالم بیخبر بود

که زیر پرده می پرورد چون جانش

به جوش آمد دل حکمت شناسش

و یا بیرون این بسیار جایست؟

بگو تا پیش گیرم من نظاره

بدو گفت ای گرامی و نکوبخت

بصحرا و بهامونت فرستم

غلامی و دو خادم کرد درخواست

که تا بگشاد بر عالم نظر را

تعجّب کرد از رسم زمانه

گروهی خلق می بردند ناگاه

ز گریه در جگرخواری بمانده

که مردن بر همه خلقست لازم؟

ز دست مرگ نتواند امان یافت

کزو ممکن نشد کس را خلاصی

چرا جانم نترسد سخت بر خویش

بباید کرد زود این حال معلوم

تماشا کردن کودک چنین بود

نشاط و دلخوشی بر وی سرآمد

شکسته شاخ می لرزید چون برگ

بترک لطف گفت از هیبت قهر

نمی یافت از کسی نام و نشانش

که وقتی در سرایم کارِ گِل بود

یکی مزدور را گشتم طلبکار

ز سر تا پاش عین درد دیدم

شده واله نه با خویش و نه بی خویش

توانم گفت امّا نه بدِل کرد

چنین گفت آن جوانمرد بپرهیز

مرا خواهی همین روز و اگر نه

به «سبتی» زین سبب شد نام بردار

دو مَرده کارِ من کرد آن یگانه

طلب کردم زهر سوئیش بسیار

همیشه در فلان ویرانه باشد

ز خلق عالمش بیگانه دیدم

بدام مرگ و خواری اوفتاده

ز من آید ترا تیمار دادی

که کس را می نه بینم بر تودلسوز

برای من بجای آورد درخواست

کزان سان ناتوان خود کی توان شد

نشان مرگ پیدا گشت بر وی

برون می باید آمد با تو از پوست

بخواه ای محرم سرّ الهی

ز قعر چاه این زندان برآید

درافکن پس بکش بر چار سویم

جزای مَن عَصَی الجبار اینست

چنین هم سرنگون هم خوار باشد

کفن زین ساز و با این نه بخاکم

مگر در خاک برخوردار کردم

که بودست آن عبدالله عباس

ز چشم دیگران در پرده بودی

بدو گوی آنکه این مصحف بمن داد

که در غفلت نمیری همچو من زار

ندیدم زندگی مردار مردم

فراموشم مکن در هیچ جائی

عفاالله جز چنین جان چون توان داد

که حالی آن وصیّت راکنم راست

کشیدم روی بر خاکش بخواری

که ای از جهلِ محض افتاده از راه

کنی با دوستان ما چنین کار؟

که چون چنبر نهادش چرخ گردن

فَلَا تَحزَن فَاِنّا قَد غَفَرنَاه

ز هیبت شد دو دستم سُست حالی

چه جای این رسن بازیست، برخیز

سخن از حالِ آن درویش راندم

گلیمش را کفن کردند در خاک

گرفتم مصحف و گشتم روان من

که تا هارون پدیدار آمد از راه

مرا گفتا چه کس این مصحفت داد

جوانی لاغری زردی نزاری

پدید آمد دو چشم سیل بارش

چو بنشست اندکی آن جوش از وی

بدو گفتم که سلطان را بقا باد

برفت از هوش آن داننده هشیار

که آن هرگز کسی را خود بوَد یاد

نگه می داشت از هر سو سپاهش

چه گفت از من ترا و چه نشان داد

که باید با امیرالمؤمنین گفت

سخن بشنو ازین درویش مزدور

میان ملک مرداری نمیری

چو مرداری بمانی جاودانه

پی دین گیر تا خرسند باشی

ولی دین شمع ایمان تو باشد

همه بر تو نشنید چون بمیری

ز حمّالی خلقی خوی کن باز

که ننیوشی چنین وقتی چنین پند

ز حیرت هر دم از نوعی دگر شد

که تا بنشست پیش پرده درویش

که تا پیشش حکایت کرده آمد

که در خاکش فکندم می کشیدم

چو دریا زان زنان برخاست جوشی

خدا بستاند آخر دادم از تو

نترسیدی که بر روی او فکندی؟

رسن در گردنش انداختی تو

دریغا نورِ چشم و شمعِ جانم

که جان مادر آتشگاه کردی

که ماندی همچو گنجی در زمینم

بزینت مشهدی کرد آن زمان راست

ولی هارونش از زن بیشتر داد

کنون این رفت اگر داری دگرگوی

بلای جان تو باشد سرانجام

شوی شهماتِ آن خانه بزاری

کزو ناکام بر می بایدت خاست

غم آن عاقبت گرداندت پست

که یک جَو زان نخواهی خورد هرگز

وگر در ملک هارونی پسر باش

کنون حال پدر گویم زمانیت