ای صد هزار عاشقت از فرق تا به پای

آب رخم مبر ز دو جادوی پر فریب

اندر هوای روی تو ای آفتاب حسن

چون سایه ای فرو شدم از عشق تو به خاک

بر کارم اوفتاد ز زلف تو صد گره

بردی دلم به زلف و دلم بوی می برد

دور از رخ تو زلف تو در غارت دلم

عطار رفت و دل به تو بگذاشت و خاک شد