49
غزل شمارهٔ ۷۴۵
گر کسی یابد درین کو خانه ای
هر دمش واجب بود شکرانه ای
هر که او بویی ندارد زین حدیث
هر بن مویش بود بتخانه ای
هر که در عقل لجوج خویش ماند
زین سخن خواند مرا دیوانه ای
هر که اینجا آشنای او نشد
باز ماند تا ابد بیگانه ای
گر چنین خوابت نبردی از غرور
این سخن نشنودیی افسانه ای
زن صفت را نیست با این راز کار
پر دلی می باید و مردانه ای
مرغ این اسرار را در حوصله
از دو عالم می بباید دانه ای
گر ازین مویی چو شانه ره بری
شاخ شاخ آید دلت چون شانه ای
گر برانند از دو عالم باک نیست
هست زین هر دو برون ویرانه ای
زان شرابی کان شراب عاشقانست
نیست در هر دو جهان پیمانه ای
گر جهان آتش بگیرد پیش و پس
نیستم آخر کم از پروانه ای
خویش بر آتش زنم پروانه وار
یا بسوزم یا شوم فرزانه ای
شمع جمعم من که هر دم غیب پاک
می دهد عطار را پروانه ای