106
غزل شمارهٔ ۵۱۵
مسلمانان من آن گبرم که دین را خوار می دارم
مسلمانم همی خوانند و من زنار می دارم
طریق صوفیان ورزم، ولیکن از صفا دورم
صفا کی باشدم چون من سر خمار می دارم
ببستم خانقه را در، در میخانه بگشودم
ز می من فخر می گیرم ز مسجد عار می دارم
چو یار اندر خرابات است من اندر کعبه چون باشم
خراباتی صفت خود را ز بهر یار می دارم
به گرد کوی او هر شب بدان امید چون عطار
مگر بنوازدم یاری خروش زار می دارم