شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۴۷۰
عطار
عطار( غزلیات )
47

غزل شمارهٔ ۴۷۰

بی دل و بی قراری مانده ام
زانکه در بند نگاری مانده ام
دلخوشی با دلگشایی بوده ام
غم کشی بی غمگساری مانده ام
زیر بار عشق او کارم فتاد
لاجرم بی کار و باری مانده ام
در میانم با غم عشقش چو شمع
گرچه چون اشک از کناری مانده ام
گرچه وصل او محالی واجب است
من مدام امیدواری مانده ام
بی گل رویش در ایام بهار
چون بنفشه سوکواری مانده ام
همچو لاله غرقهٔ خون بی رخش
داغ بر دل ز انتظاری مانده ام
دیده ام میگون لب آن سنگدل
سنگ بر دل در خماری مانده ام
چون دهان او نهان شد آشکار
در نهان و آشکاری مانده ام
زنگبار زلف او مویی بتافت
زان چو مویش تابداری مانده ام
گه به دربند رهی دور و دراز
گه به چین در اضطراری مانده ام
چون سر یک موی او بارم نداد
زیر بار مشکباری مانده ام
صد جهان ناز از سر مویی که دید
من که دیدم بیقراری مانده ام
زلف چون دربند روم روی اوست
من چرا در زنگباری مانده ام
می شمارم حلقه های زلف او
در شمار بی شماری مانده ام
چون سری نیست ای عجب این کار را
من مشوش بر کناری مانده ام
روزگاری می برم در زلف او
بس پریشان روزگاری مانده ام
شد فرید از چین زلفش مشک بیز
زان سبب زیر غباری مانده ام