ندای غیب به جان تو می رسد پیوست

هزار بادیه در پیش بیش داری تو

جهان پلی است بدان سوی جه که هر ساعت

به پل برون نشود با چنین پلی کارت

چو سیل پل شکن از کوه سر فرود آرد

تو غافلی و به هفتاد پشت شد چو کمان

اگر تو زار بگریی به صد هزاران چشم

فرشته ای تو و دیوی سرشته در تو به هم

هزار بار به نامرده طوطی جانت

تو گرچه زنده ای امروز لیک در گوری

چون جان بمرد ازین زندگانی ناخوش

میان جشن بقا کرد نوش نوشش باد

دل آن دل است که چون از نهاد خویش گسست

به حکم بند قبای فلک ز هم بگشاد

به زیر خاک بسی خواب داری ای عطار