شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۳۱۲
عطار
عطار( غزلیات )
67

غزل شمارهٔ ۳۱۲

دل نظر بر روی آن شمع جهان می افکند
تن به جای خرقه چون پروانه جان می افکند
گر بود غوغای عشقش بر کنار عالمی
دل ز شوقش خویشتن را در میان می افکند
زلف او صد توبه را در یک نفس می بشکند
چشم او صد صید را در یک زمان می افکند
طرهٔ مشکینش تابی در فلک می آورد
پستهٔ شیرینش شوری در جهان می افکند
سبز پوشان فلک ماه زمینش خوانده اند
زانکه رویش غلغلی در آسمان می افکند
تا ابد کامش ز شیرینی نگردد تلخ و تیز
هر که نام آن شکر لب بر زبان می افکند
ترکم آن دارد سر آن چون ندارد چون کنم
هندوی خود را چنین در پا از آن می افکند
همچو دف حلقه به گوش او شدم با این همه
بر تنم چون چنگ هر رگ در فغان می افکند
گاهگاهی گویدم هستم یقین من زان تو
لاجرم عطار را اندر گمان می افکند