شنودم من که فردوسی طوسی

به بیست و پنج سال از نو ک خامه

بآخر چون شد آن عمرش بآخر

اگرچه بود پیری پر نیاز او

چنین گفت او که فردوسی بسی گفت

بمدح گبر کان عمری بسر برد

مرادر کار او برگ ریا نیست

چو فردوسی مسکین را ببردند

در آن شب شیخ او را دید خواب

ز مرد رنگ تاجی سبز بر سر

بپیش شیخ بنشست و چنین گفت

نکردی آن نماز از بی نیازی

خدای تو جهانی پر فرشته

فرستاد اینت لطف کار سازی

خطم دادند بر فردوس اعلی

خطاب آمد که ای فردوسی پیر

پذیرفتم منت تا خوش بخفتی

مشو نومید از فضل الهی

یقین می دان چوهستی مرداسرار

گر آمرزم بیک ره خلق را پاک

خداوندا تو می دانی که عطار

ز نور تو شعاعی می نماید

چو فردوسی ببخشش رایگان تو

بفردوسی که علیینش خوانند