چو زی خوابگه شد یل نامدار

که آمد فرستاده ای گاه شام

بسی پند و رازست گوید نهفت

بخواندش سپهدار پیروز بخت

کمان کرد بالا و گفتار تیر

که تا جاودان پهلوان زنده باد

ز شاه بهو هست پیغام چند

گزارم چو فرمان دهد پهلوان

سپهبد ز مردم تهی ماند جای

چنین گفت کای افسر انجمن

بهو شاه قنوّج و رای برین

همی گوید از فرّ و فرهنگ تو

نه هرگز به جایت بدی کرده ام

ترا با من این شورش کار چیست

کسی کز بدش بر تو نامد گزند

نه هر کش بود چنگ بر جنگ تیز

به هر باد خرمن نشاید فشاند

اگر از پیِ باژ شاه آمدی

ببین هدیه و باژ کز گنج خویش

سه چندان دهم من به فرمانبری

وگر طمع داری به شاهی و گنج

گر آیی برم با سپاه از نخست

سپارم به تو گنج و هم دخترم

گِرم تخت مهراج و بُرّم سرش

از آن پس سپه سوی ایران برم

کنم جایِ ضحاکِ جادو تهی

ازین هرچه گفتم ز گنج و سپاه

همه مر ترا باشد از چیز و کس

به سوگند و پیمان ابا منکوا

چو یابد خردمند خوبی و گنج

چو آهم و خرگوش یابد عقاب

همی تا سمورست و سنجاب چین

بگفت این و آن خطّ و پیمان بداد