چو زد روز بر تیره شب دزدوار

هوا نیلگون شد چو تیغ نبرد

دو لشکر به پرخاش برخاستند

برآمد دم مهرهء گاودم

زمین ماند از آرام و چرخ ازشتاب

دم بد دلان و تف تیغ و تیر

سر نیزه را شد ز دل مغز و ترگ

تو گفتی هوا بد یکی سوکوار

غَوِ کوس بودی غریوش به درد

به هر گام بد مغفری زیر پی

شده تیغ در مغز سر زهرسای

دل و چشم بد دل به راه گریز

زخم کرده خرطوم پیلان کمند

یکی را به دندان برافراخته

همی تاخت گرساشب بر زنده پیل

چنان چرخ پرگرد و پر باد کرد

بُدش پنجه بر نیزهٔ آهنین

بدان نیزه از پیل درتاختی

به هر سو که از حمله کردی هوا

سوی قلب ترکان به پیکار شد

به نیزه یکی را هم اندر شتاب

زدش زابر بر سنگ تا گشت خُرد

همه هر سوی از حمله بر پشت پیل

چنین بود تا روز بیگاه شد

چو دریای قار از زمین بردمید

دو لشکر ز پیکار گشتند باز

همه شب ز بس بیم ایرانیان

همی هر کس از ترس آتش فروخت

چو چشمه ز دام دم اژدها

از او چرخ بر تیغ کُه رنگ زد

دو لشکر دگر ره به کین آمدند

برآمد ز کوس و تبیره غریو

پر از شیر و شمشیر شر رزمگاه

دمید از دل عیبه آتش برون

زخشت و شل و ناوک سرکشان

ز خون از در و دشت بنشت گرد

ز خرطوم پیلان همه دشت و غار

گراینده بازوی کندآوران

سپاه آهنین باره ای بُد دو میل

ز بس خنجر و ترگ در تیغ تیغ