بوقت صبح یکی نامه ای نوشت بهار

شگفت و خوب یکی نامه ای ، که هر حرفی

بجای حرف سطر در بیاض او شنگرف

که ما بشرط امارت بباغ نامزدیم

بره شتاب نکردیم ، از آنکه نتوان ساخت

چو ما کرانۀ چتر سیه برافروزیم

خدنگ بارد ابر از مدار جوشن پوش

ز آب روشن سازیم بسد رنگین

ز شاخ بسد در لؤلؤ اوریم صور

ز عقد لؤلؤ طاوس بر کند شهپر

بباغ جامۀ تستر بود به از تستر

ازین بدایع چندان که در توان گنجد

ستاره بار و زمرد فشان و گر خواهی

ستاره ای که زمه وقت نور دارد ننگ

زنیل و مشک بپیوند درع داودی

بدرع مشکین از هیچ خصم مستان زخم