سکوت

لبِ این ساحل ایستاده‌ام،

از میانِ طوفان‌ها گذشته‌ام؟

آرزو حیدری

در هیاهوی بی‌پایانِ روزها

برای چیزهایی که نمی‌مانند،

برای کسانی که نمی‌فهمند.

چشمِ هر واژه، قطره‌ای‌ست

ای که روشنایی را در دل‌ها می‌کاری،

که مرا از خودم رها سازی،

از زنجیرهای گناه و خاموشی که خود بافته‌ام.

باد بر شاخه‌های خالی می‌پیچد،

و ماه، تنها شاهد خستگی من است.

نشسته در آسمان دل‌تنگی‌ها